نسیم فایل

در 48 صفحه قالب word

مقدمه

انسان همواره با انبوهي از گزينه‌هاي رفتاري رو به دوست كه فقط مي‌تواند از شمار محدودي از آن‌ها برگزينند: چشم خود را به بعضي از ديدني‌ها بدوزد، به بخشي از شنيدهي‌ها گوش فرا دهد، دست، پا و ساير اندام‌هاي خود را براي انجام‌ برخي از كارها به كار گيرد. همگام با رشد قواي بدني، فكري و عاطفي، و در هم تنيدن روابط گوناگون اجتماعي و افزايش اندوخته‌هاي علمي و مهارت علمي، دايرة گزينه‌ها به صورت تصاعدي گسترش مي‌يابد، به طوري كه هر لحظه هزاران كار امكان انجام مي‌يابد و گزينش دشوار و دشوارتر مي‌شود.

براي ترجيح و تعيين گزينه‌ها، عوامل گوناگوني وجود دارد كه از جمله مي‌توان به شكوفايي غرايز و افزايش خواسته‌هاي آنها، احساس ناامني و نيز به عادت، تقليد، تلقين و ساير عوامل رواني و اجتماعي اشاره كرد. اما مهم‌تر از همه، عامل عقلاني يعني «گزينش آگاهانه» است كه با در نظر گرفتن همة گزينه‌ها و بررسي تأثير هر يك در سعادت و كمال نهايي انسان، ترجيح و تعيين گزينه‌هاي برتر، والاتر و ارزشمندتر را به عهده مي‌گيرد و نقش خود را در شكل گيري ارادة انساني ايفا مي‌كند. راز برتري حقيقي انسان را بايد در برخورداري از همين عامل و به كارگيري آن جستجو كرد.

در اين مقاله سعي شده است كه تمامي عوامل و ابزاري كه رادر شناخت ابعاد وجودي انسان مهم مي‌باشند را بررسي كرده و به عنوان الگويي براي رسيدن به موفقيت به معناي واقعي آن قرار داد باشد كه مقبول باشد.

اومانيسم يا اصالت انسان بطور اعم به نظامي فلسفي يا اخلاقي گفته مي‌شود كه انسان مدار و فردگر است و انسان و خواست و ارادة او را محور همة امور مي‌داند. اما به طور اخص به نهفتي گفته مي‌شود كه در قرن چهاردهم ميلاديدر اروپا پديد آمد كه در آغاز با كليساني نقي نداشت اما بعد از مدتي به مخالفت با ارباب كليسا پرداخت و به جرح و تعديل متون مذهبي پرداخت. با حاكميت بينش افسانگرا يا نه در فرهنگ اروپا همه چيز دگرگون شهر چون تا آن زمان همة فعاليتها جنبه ي الهي داشت و انسان از جايگاه ويژه‌اي برخوردار بود و اعتقاد بر اين بود كه حضرت مسيح براي نجات او آمده همچنين در سلسله مراتب همتي انسان در زمرة مخلوقات قرار داشت، عنايت و مقصود او خداوند بود و هستي او منوط به ارادة خداوند بود و خلاصه همة امور حول محور اعتقاد به خدا دور مي‌زد. اما در بينش جديد انسان جايگزين خدا شد مركز ثقل تمام ارزشها و عنايت همة امور قرار گرفت. انسان خود را بريده از آسمان و پيوند خورده با زمين مي‌دانست و رستگاري و بهشت موعد را در زمين طلب مي‌كرد. هدفش كسب علم و در نهايت تحصيل قدرت بود زيرا مناديان علم جديد هدف اصلي علم را تحصيل قدرت و سلطة انسان بر طبيعت مي‌دانستند. به هر ترتيب انسان بايد تنها با تكيه بر استعداد ها و تواناييهاي وجود خود سرنوشت خود رابسازد و بر آن حاكم گردد.